Endurupptökudómstóll, hrd. nr. 610/2007

V. Morgunblaðsgrein 29. október 2021

IV. Morgunblaðsgrein 25. september 2021

III. Úrskurður Endurupptökudóms 5. júlí 2021

II. Beiðni um endurupptöku hrd. nr. 610/2007 – greinargerð

I. Málsgögn vegna endurupptöku hrd. 610/2007, til Endurupptökudómstóls

Stór dómsmál eru oftast flókin og torskilin. Þetta dómsmál er stórt í sniðum. Hæstiréttur sá ástæðu til að láta 5 dómara sitja í dómi í hæstaréttarmálinu nr. 610/2007. Dómkrafa mín braut í bága við lög um landskipti, nr. 46/1941. Ástæða þess að ég fór fram með slíka dómkröfu er að nýgreind lög brjóta í bága við eignarréttarákvæði stjórnarskrárinnar. Málið spannar sögu Íslands um aldir. Í hæstaréttarmálinu nr. 610/2007 voru fram lagðar margar heimildir.

Í hæstaréttarmálinu gerði ég þá dómkröfu að rétturinn úrskurðaði að mér bæri réttur til 25% hluta af óskiptri sameign Ytri-Sólheima og byggði ég kröfu mína á ríkulegum heimildum. Ólögin frá 1941 telja hins vegar upp „leyfileg sönnunargögn“ um eign í óskiptri sameign. Upptalning í lagatexta á leyfilegum sönnunargögnum gerir lagatextann ólögmætan. Gildir einu hvort lögin er í eignarrétti eða refsirétti. Engin dæmi veit ég þess að löggjafar veraldar hafi talið sig hafa visku til að telja upp leyfileg sönnunargögn í morðmáli; t. d. að hnífur sé hugsanlegt sönnunargagn, en ekki byssa.

Í eignarrétti Ytri-Sólheima leyfa ólögin aðeins tvö sönnunargögn um skiptahlutfall. Dómarar Hæstaréttar beygðu sig fyrir sönnunargögnum um að eign mín væri 25 hundruð forn í óskiptri sameign. Til að sleppa við að úrskurða í bága við ólögin frá 1941 tóku þeir þann kost að byggja dóm sinn á tveimur heimildum; tveimur stoðum, sem skrá Ytri-Sólheima ekki 100 hundruð forn. Ákvörðun réttarins var lögformlega og röklega rétt, en dómurunum yfirsást að báðar stoðirnar eru villuheimildir.

Krafa mín til Endurupptökudómstóls er byggð á yndislega einföldum grunni. Það mál sem hér er háð er einfalt og auðskilið – Ég geri kröfu til að Endurupptökudómstóll dæmi mér rétt til að fá hæstaréttarmálið nr. 610/2007 endurflutt í Hæstarétti Íslands. Kröfuna byggi ég á því að:

  1. Jarðatal Johnsens 1847, vísar rangt í frumheimild; Jarðabók 1806.
  2. Jarðabók Skúla 1760 vísar rangt í frumheimild; Jarða- og bændatal 1753.

Til að sjá tilvísanirnar tvær og frumheimildirnar tvær þarf að bera saman í heimildaskjalinu:

  • Blaðsíða 41; þ.e. mynd úr Jarðatali Johnsens 1847 og blaðsíður 37-38; þ.e. myndir úr Jarðabók 1806.
  • Blaðsíður 25-26, þ.e. myndir úr Jarðabók Skúla 1760 og blaðsíður 23-24; þ.e. myndir úr Jarða- og bændatali 1753.

Önnur gögn þessa máls eru að sjálfsögðu dómur Hæstaréttar, þá lagði ég blaðagreinar mínar um landskipti, í hendur dómara Endurupptökudóms. Í bréfi Endurupptökudóms segir að gagnaðilum hæstaréttarmálsins verði eftir 31. mars 2021, send gögn þessa máls. Eftir ítrekaða fyrirspurn fékk ég þ. 9. júní þær upplýsingar að: “. . . Ekki hefur verið óskað eftir viðbrögðum gagnaðila hæstaréttarmálsins. Með kveðju . . .”

Ég er tortrygginn og ósáttur við þá töf, sem orðin er á að Endurupptökudómur dómtaki mál mitt. Í greinargerð til Endurupptökudóms vísa ég skýrt til að bera þurfi saman tvær heimildir og aðrar tvær. Samtals eru heimildir þessar 7 blaðsíður og eru fljótlesin misræmin. Dómurum var úthlutað þessu máli í febrúar. Hvernig getur það vafist fyrir dómurunum í 4 mánuði að taka málið til dóms og senda gagnaðilum hæstaréttarmálsins málsgögn mín?

Í júníbyrjun sendi ég dómstólnum fyrirspurn um framvindu málsins og spurði ég um hvort gagnaðilum hefðu verið send gögn málsins. Þann 9. júní fékk ég svar dómsins um að gagnaðilum hæstaréttarmálsins hefði ekki verið gert viðvart. Þá sá ég mér þann einn kost að senda dómurum eftirfarandi bréf.