Í eftirfarandi töflu eru þær 60 torfur Íslands, sem upp er gefinn dýrleiki á í þremur “leyfilegu sönnunargögnum” landskiptalaga. Taflan er því sniðmengi Johnsens og skattmatanna 1861 og 1922. Auk þess er í töflunni forn dýrleiki Jarðabókar 1861 á 53 torfum. Torfurnar eru einnig í töflunni með 194 torfum og þar með sömu númerum. Taflan sýnir að aðeins ein torfa af 60 er með sama hlutfall í þeim þremur prentuðu bókum, sem nota má til að ákvarða hlutfall í eignarrétti landskipta. Það er lagagrunnur með endemum.

Skattagögn Johnsens og forna matsins 1861 eru uppskriftir, sem komnar eru frá eignarrétti löggerninga frá 1096 til 1861. Hins vegar er nýja matið 1861 og matið 1922 sölumöt, ótengd eignarrétti. Oftast eru uppskriftirnar frá eignarréttinum samhljóða, villulausar, en sölumöt matsmanna eru fá með sama hlutfalli milli jarða, hvað þá við forn eignaskjöl.
Jarðamötin fyrir skattagögnin 1861 og 1922 voru gerð fyrir skattheimtuna, ekki eignarrétt, engum hugkvæmdist það fyrr en síðar. Fyrirmæli stjórnvalda til jarðamatsmanna voru að skoða hverja jörð og finna sennilegt söluverð. Fyrirmælin heimiluðu ekki að torfa væri metin í einu lagi og síðan skipt í hlutfall eignarréttarins.
Fyrirmælin eru tilskipun konungs 27. maí 1848 og lög um fasteignamat, nr. 22/1915, frá 3. nóvember 1915.